سلام ديوارجان...



حوالي جاده ي انتظار، خسته در گوشه اي ايستاده بودم از نااميدي، گذران عابران، مرا نااميدتر مي كرد، همه برمي گشتندو عده اي هم فقط چشم بر جاده داشتند و سكون، اما ، اما كودك نگاهم با نوري در دوردست قلبم آميخت و تو هميشه حضور داشتي ، در همان آشيان كه خدايم ميزبان بود ...
اميدم بازگشت و جاده را با نگاهم بر نور حضورت كوتاه خواهم كرد...
كاش عابران اين را مي دانستند!

صفاي انتظار سبزت ... ياحق!