دلم گرفته و شب در کشاکش خواب است
ستون فلسفه ی عشق باز بر آب است
کسی به فکر شب و خلوت و نیایش نیست
سکوت منتظر یک نیایش ناب است ...
چقدر آه برای دلم کم است .. چقدر !
که گوشه ای که بر آن ایستاده مرداب است
فقط گرفته دلم باز یک بهانه ازو
که عکس کرب و بلایش بلند بر قاب است
اگرچه قاب گرفته غبار و محو شده ،
اگرچه چشم دلم سالهاست در خواب است،
اگرچه ساز دلم کوک بر نمی تابد
برای خواندن نامش عجیب بیتاب است...
صدای قافله از دور میرسد کم کم
صدای آمدن کاروان ارباب است
سکوت و رمز شب و قفل بسته و شب تار
چه خوب نام حسینم کلید این باب است....

مرا بخوان به روضه های شبانه ات آقا!

نوشته شده در پنج شنبه 89/9/18ساعت 3:0 عصر توسط دیوار نظرات ( ) | |