به نام خدای حسین!

مرا پر می دهی! مرا درست همان موقع که خود را به دیوارهای میله ای قفسم می کوبم پرم میدهی ...
دلم هوای کربلا را کرده بود اما خودم نمی دانستم...

من...

کربلا سرزمینی ست که کمترین فاصله را با زمین دارد.
کربلا جاییست که اکسیژن برای نفس شدن از امام اجازه می گیرد.
کربلا ... کربلاست!   فقط همین.

مرا پر می دهی به جایی که اسمش کربلاست و من مثل همیشه ی زندگیم کوچکتر از آنم که بفهمم.
سرم در خاک فرو می رود و اشک هایم خاک قدمهای امام زمانم را گل می کند.
تو مرا حسینی می خواهی و من کوچکتر از آنم که حر شوم...

من...

بهشت جاییست که عاشقان امام حسین درآن عاشقی میکنند.
بهشت بین الحرمین است...

یا لثارات الحسین !!!

نوشته شده در جمعه 86/5/26ساعت 4:47 عصر توسط دیوار نظرات ( ) | |